De goden daalden de Olympus af

De afgelopen weken waren als vanouds een sportfeest met wereldrecords, gouden medailles en tientallen heldenverhalen. Toch gebeurde er ook iets bijzonders: de sportgoden daalden de berg Olympus af.

‍

Zo waren er atleten als Simone Biles en Nafi Thiam, die beiden met een medaille naar huis keren maar ook openlijk vertelden over de mentale druk die ze ervaren. Het beeld van de goden die de aardse twijfels overstijgen werd bijgesteld.

‍

Op TikTok konden we dan weer zien hoe Olympische atleten plezier beleefden, baalden na een slechte prestatie of hun adem inhielden wanneer ze een wereldster als Allyson Felix in de cafetaria zagen. De grootste revelatie op het platform was de Amerikaanse rugbyspeelster Ilona Maher, die op twee weken tijd meer dan 800.000 volgers verzamelde met tientallen grappige video’s. ‘Walking around in a sad girl mood but then I pass a hot Olympian’, is de caption bij een video waarop ze al wandelend een fake glimlach opzet na een verloren match. De video’s van Maher en Belgische atleten als Maellyse Brassart en Nina Derwael gaven het gevoel dat de Olympische Spelen één groot scoutskamp zijn. Olympiërs, het zijn net mensen.

‍

Dat Olympiërs soms écht gewone stervelingen zijn, bleek uit het oprechte interview dat Mieke Gorissen na haar marathon gaf. Een leerkracht fysica die pardoes geselecteerd werd voor Tokyo en vervolgens in de top 30 belandde.

‍

De tranen van Biles, Thiam en Gorissen doen bij sommige columnisten een zucht opstijgen. Ook bij de uitspattingen op TikTok fronsen ze hun ogen. Zij hebben hun atleten het liefst als een abstracte entiteit, die komt opdraven, een kunstje uitvoert en vervolgens netjes huiswaarts keert om verder te trainen. Sois forte et tais-toi.

‍

Bij het lezen van de columns en tweets moet ik denken aan Stan Lee, de schrijver die onder andere Spider-Man en Iron Man bedacht. In een tijd waarin superhelden abstracte wezens waren, maakte hij ze menselijk. Ze worstelden met zichzelf, werden verliefd, waren ijdel maar onzeker… Er kwamen zelfs superhelden die eigenlijk geen magische krachten hebben maar gewoon sterk zijn. Of mensen die per ongeluk in dat universum gezogen zijn.

‍

Het gevolg? Mensen raakten massaal bezeten door die menselijke helden. Hun prestaties waren nog steeds - net zoals die van iedere atleet op de Olympische Spelen - fenomenaal en onnavolgbaar voor wie te weinig doorzettingsvermogen en talent heeft. Maar net doordat je weet dat ‘het ook maar mensen zijn’ kun je nog meer meeleven, zaken in hun context plaatsen en oprecht blij zijn met een 28ste plaats. Sneller, Hoger, Sterker, Menselijker.